Od Ravena Cd Rae

Ruszyliśmy w drogę.
- Tu gdzieś powinna rosnąć ta roślina - powiedziałe Rae.
- No to zbieraj i spadamy! Jesteśmy tu już za długo! - powiedziałem z wyrzutem.
- Dobrze, dobrze... - odpowiedziała Rae - o tu jeseś kwiatuszku!
- No mamy, teraz idziemy.
Całą piątką odwróciliśmy się a tam jak z nieba pospadały baneshee, no raczej powychodziły z piekła...
(Kompanio?)

Nowy beta

Cześć!
Od dziś możecie wysyłać opowiadania na maila kajetan8@op.pl. Aha i apeluję o pisanie opowiadań!
Raven

Bay, bay, Beto!

Nasza beta, Alaska, odchodzi z watahy. ;( Trudno. Nowych wyborów nie będzie, betą zostaje Raven, który chciałby mieć te stanowisko, i myślę, że na nie zasłużył. Powitajmy nowego betę!

~Amara

Od Jessici:

Czekałam w zniecierpliwieniu na zakończenie tej wyprawy i powrót podróżników do domu. Całymi dniami przesiadywałam z Mackiem, z którym mocno się zaprzyjaźniłam w ostatnim czasie.
Było tak irytująco pusto…
- Nie wiem jak ty, ale ja bym się przeszedł- wypalił Mack, kiedy leżeliśmy na Bagnach, w jakimś mniej przemoczonym miejscu.
- A ja bym poszła spać- ziewnęłam dyskretnie.
- Przeeestań. Nic nie robimy od tygodnia. To trochę nudne zajęcie. A od spania jest taka pora dnia, kiedy jest ciemno. Innymi słowy noc.
- Mack?- powiedziałam niepewnie. Już dawno chciałam się mu zwierzyć, ale nie miałam odwagi. Teraz też poczułam, że zasycha mi w gardle.
- Hmm?
- Myślisz, że im się coś stało? Długo ich nie ma, a mnie dręczą jakieś dziwne sny…- wyznałam.
- O ile wiem nie posiadasz mocy widzenia przyszłości, prawda?
- Nie, ale… to intuicja. Ja się o nich boję. A co jeśli…
- Nie zadręczaj się, Jess. Nic im się nie stanie- powiedział, ale nie zabrzmiało to zbyt przekonująco.
- Nie martwisz się o Shinę?- wypaliłam niespokojnym tonem.- Przecież może być właśnie w tej chwili rozszarpywana przez ciemne, nieznane moce… umierać w bólu. Może właśnie woła twoje imię? Błaga, żebyś po nią przybiegł?
Mack wyglądał na porażony ta myślą, ale bardziej na przejętego moim zachowaniem.
- Próbujesz mnie spławić? Chcesz, żebym cię zostawił i pobiegł po Shinę?
- Nie…
- Jakaś taka trochę drastyczna ta twoja intuicja. Wyobraźnię to ty masz bujną. Brałaś coś?
- Nie jestem człowiekiem. To słabe istoty. Zależne. A my jesteśmy niezależni.
- Z tobą naprawdę jest coś nie w porządku- pokręcił głową z rozbawieniem.
- Może i tak. Może i nie. Bałam się zasnąć. Bałam się, że znowu zobaczę martwą Rae…- wzdrygnęłam się na wspomnienie tego widoku z mojego snu.- Albo rozszarpaną Alaskę. Ostatnio widziałam też poturbowanego Ravela ze złamanym skrzydłem…- zamyśliłam się na chwilę.- I obłąkaną Shinę… i Amarę, całą we krwi…
- Przerażasz mnie- stwierdził obojętnie Mack.
- Właśnie widzę- parsknęłam. Moje ucho zarejestrowało jakiś nieokreślony dźwięk. Gdzieś z tyłu. Odwróciłam się gwałtownie.
- Mack? Chyba nie jesteśmy tu sami…
(Mack, dokończysz?)

Od Kiary:

Mamo, mamo!! Zostań, błagam...nie idź.- Zatrzymała się i spojrzała na mnie; w jej oczach zobaczyłam coś na kształt wahania. I nagle ten krzyk. Odwróciłam się, odruchowo,ale nikogo nie było. Popatrzyłam znowu w kierunku gdzie stała mama.-
Obudziłam się zlana potem. Przysiadłam na tylnych łapach a z oczu pociekły mi łzy. Już od roku dręczył mnie ten sen a właściwie koszmar, zawsze był taki sam : prośba, wahanie, krzyk i … koniec.
Nigdy nie dowiedziałam się i podejrzewam że się nie dowiem czy ona tam była. Popatrzyłam na niebo, jak na mój gust było coś koło 5 rano. Zaczynało już świtać. Wstałam. Nie mogłam dłużej siedzieć w miejscu więc puściłam się biegiem między drzewami. Biegłam i myślałam o siostrze, matce i o ojcu. Kochałam ich wszystkich, ale teraz żyje już tylko do Erier, jest ode mnie o rok młodsza, gdy ja uciekłam to właśnie ona przejęła rolę szamanki mojej a właściwie to nie mojej watahy. Miałam mdłości. Zatrzymałam się i przymknęłam powieki skupiając na wizualizacji jakiegoś zwierzęcia. Poczułam ukłucie i znalazłam się w ciele lisa. Było lepiej więc po biegłam dalej gdy nagle usłyszałam szmer i odgłos biegnących łap. Spięłam mięśnie gotując się do wyskoku, wróciłam „do siebie” i nasłuchiwałam. Nagle wyskoczył przede mnie wielki szary wilk. Przysiadłam i odsłoniłam zęby.
-Kim jesteś?- Zapytał. Odpowiedziałam warknięciem i jeszcze bardziej się spięłam.
-Co tu robisz?- Kontynuował wywiad, ale ja nie miałam ochoty z nim gadać, w sumie to dziwne, że jeszcze mnie nie zaatakował.
- To jest teren naszej watahy. A ty do niej nie należysz.- Oj nie, na pewno nie należę. Już jestem wyleczona z posiadania niby rodziny.
Nie za bardzo wiedziałam co mam powiedzieć więc po prostu przyjęłam pokojową pozę.
-Nie wiedziałam że to twoja wataha, już sobie idę.- Mówiąc to wstałam i odeszłam.
-A jaka jest twoja wataha?!- Zawołał za mną. Przystanęłam i nie odwracając się powiedziałam.
-Moja? Nie ma mojej watahy.
-Wędrowniczka? No proszę.- Podszedł blisko i zaczął mnie obwąchiwać.
-Nie pozwalaj sobie!- Warknęłam odskakując w bok.
-Nie bój się, nic ci nie zrobię.- Hah, mam się bać. Jego?!
-Jeszcze czego, akurat strach mi nie doskwiera!
-Jak się nazywasz? Ja jestem Fade.
-Nie wiem...- Bąknęłam zanim zdążyłam pomyśleć, dawno z nikim nie rozmawiałam.
-Jak możesz nie...
-Kiara. I daj mi już spokój.- Nie pozwoliłam mu dokończyć. Popatrzyłam na niego. Chętnie bym się teraz przemieniła w ptaka, i odleciała- poyślałam.

(ktoś dokończy? Fade?)

UWAGA!!!

Kate wylatuje z watahy za nie pisanie opowiadań ;(
Aurora, Picallo i Finally muszą coś napisać!

Amara

Dołączyła Kiara!

Imię	Kiara
Wiek	3 lata
Płeć	Samica
Moce	Potrafi przybierać postać innej istoty i wskrzeszć zmarłych
Umiejętności	Doskonały łowca,bardzo zwinna
Słaby punkt	Nienawidzi gdy ktoś wtrąca sie w jej sprawy, ma klaustrofobię
Charakter	Kiara jest odrobinkę oschła i nieufna. Życie do tej pory jej nie oszczędziło,dlatego musiała nauczyć się być bezwzględną i konsekwentną w swoich działaniach, pomimo tego jest bardzo wrażliwa. Szuka kogoś kto w końcu dał by jej odrobinę spokoju i bezpieczeństwa.
Zainteresowania	Polowanie i zmarli
Podoba mu / jej się	...
W innych wilkach ceni	Szczerość, skromność i waleczność

Od Rae - C.D Ravena

- Paskudne rany, ale poprawa znaczna - wolałam nie dodawać, że zaniepokoiło mnie, jak powoli postępował proces leczniczy. Rany powinny zagoić się i bez tego, a jednak dopiero moje zdolności lecznicze jakoś na nie wpłynęły. Zaskoczyło mnie to, co to był za napastnik? Może nie taki zwykły wilk...? Nie czas oszczędzać siły na dalszą podróż, trzeba było działać. Skupiłam się na zasklepianiu ran, goiły się w oczach... Za to ja słabłam. Zakręciło mi się w głowie i przysiadłam na tylnych łapach. Ale przynajmniej rany uznać można było za zaleczone.
- Raven, możesz już wstać? - Podniosłam się, spoglądając to na niego, to na Alaskę.
<Wybaczcie, że tak krótko, internet zdechł. Pisanie z komórki jest straszne.>

Od Ravena - C.D Alaski

Gdy tak leżałem, podeszła do mnie Rae z lekarstwem.
- Jeśli to znowu to kupsko które musiałem pić po walce ze smokiem to mam nadzieję że będę się mógł po tym ruszyć bo jak nie to się chyba powieszę.
- Tak to to lekarstwo, ale tym razem wzbogaciłam je o zioło dzięki któremu rany szybciej się zagoją a kości zrosną. - odpowiedziała Rae.
- To fajnie, kiedy będziemy mogli ruszać?
- Za 3 godziny, ale nie forsuj się.
- Jasne.
<Alaska? Ekipo?>

Od Alaski - C.D Ravena

Nie wiedzieliśmy co robić dalej. Wiedziałyśm, że choć Raven wmawia nam, iż wszystko jest  w jak najlepszym porządku, że w rzeczywistości tak nie jest, a było łatwo to rozpoznac po częstych cichych jęknięciach wydbywających się z miejsca gdzie leżal, gdy próbował się podnieść, czy choćby ruszyć. Nie możemy zbyt długo tu pozostać, a i tak jesteśmy już tutaj ok. 3 dni. Nie wiem dokładnie ponieważ niezbyt widać tutaj czy jest noc czy dzień ponieważ cały las spowija mrok i trudno się połapać. Rae robi co w jej mocy żeby jakoś pomoc Raven'owi, ale pomimo jej starań nadal nie jest dobrze. Mam nadzieje, że to już nie potrwa zbyt długo, bo przecież musimy się posuwać naprzód, żeby znaleźć jakieś lecznicze rośliny czy spotkać jakieś nieznane nam zwierzęta. Tym czasem stimy w martwym punkcie. Nie cofamy się nie idziemy naprzód. Jedna wielka klapa. Myślę, że jak tak dalej pójdzie to ja i Amara będziemy musiału pójść dalej a Raven i Rae będą musieli tu zostać. To przygnębiająca perspektywa bo wcale nie chcę się rozdzielać, wręcz przeciwnie, ale jeśli nie będzie wyjścia to co zrobić. jest też opcja zawrócenia, ale w sumie nie ma takiej opcji. Przecież zaszliśmy już tak daleko. Co robić?
<Ekipo?>

Od Jessici:

	Otworzyłam oczy. Promienie słoneczne rzucały światło na świeżą, wiosenną trawę. Przeciągnęłam się, żeby rozprostować kości. To była ciężka noc. Męczyły mnie jakieś dziwne sny dotyczące Shiny, o której wczoraj tyle się nasłuchałam >uśmiech<, Macka i… Ravenclawa. Miałam dziwne przeczucie, że coś mu się stało. - Hejka.- usłyszałam radosny głos, dobiegający gdzieś z oddali. W moją stronę biegł Mack. Uśmiechnęłam się na jego widok. - Hej.- odpowiedziałam, kiedy znalazł się obok mnie.- Tobie też się nudzi? - Cholernie.- zaśmialiśmy się. - Kiedy kończy się ta… wyprawa?- spytałam niepewnie. - Chyba już niedługo. A czemu pytasz? - A… tak po prostu.- skłamałam.- Co robimy? Mack zastanowił się chwilę i wyszczerzył zęby. - Polana Tysiąca Westchnień?- zaproponował. Zachichotałam słysząc tę nazwę. - Co to za miejsce? Chyba jeszcze tam nie byłam. - Miejsce zabaw dla szczeniaków. Coś w tym guście. Można się tam porządnie wybiegać.- wyjaśnił. - No to chodźmy.- uśmiechnęłam się i ruszyłam za nim.

Od Ravenaclawa - C.D Alaski

Normalnie super. Mam pogruchotane skrzydło i głęboką ranę na karku. Nie mogę się ruszać. Chociaż wiem że to było w dobrych intencjach. Usłyszałem jak Amara i Rae dyskutują czy iść dalej czy czekać na mnie. Wszystko teraz kręci się wokół mnie. Tym czasem podeszła do mnie Shina.

- Jak się czujesz - spytała.
- Świetnie, mam ochotę chasać po łące pełnej jednorożców. - odparłem. 

Shina uśmiechnęła się i zapytała się:
- Może chcesz porozmawiać?
- O czym?
- No nie wiem, może dlaczego taki odważny wilk nie znalazł sobie partnerki?
- Między innymi dlatego że mam takiego badziewnego farta i dla tego że nie mam wilczycy na oku, noooo oprucz jednej.
- Jakiej?
- Ojoj nie ważne.
- Ważne. Kto to?
- Szeszysza...
- Kto?
- Je... Jessica.
- Myślę że powinieneś jej to powiedzieć od razu jak wrócimy na pewno jeśli przyjmie twoje zaloty nie pożałuje tego.
- Dzięki.
(Kompanio?)

Od Mack'a-C.D Jessici:

-Taak, ja też-powiedziałem z grzeczności, choć w rzeczywistości miałem aż za dużo energii.
-No to... pa.-powiedziała.
-Pa-odpowiedziałem z uśmiechem i odszedłem do jaskini.
<Jessica? Chcesz jeszcze coś dodać?>

Od Jessici-C.D Mack'a:

- Ja?- roześmiałam się w głos, ale widząc zdziwione spojrzenie Macka zamilkłam.- No coś ty?
Przyglądał mi się podejrzliwie, tym samym wywołując u mnie dreszcze.
- Jakoś nie widzę siebie w parze.- wyznałam po dłuższym milczeniu.
- Dlaczego?- przysiadł pod jakimś drzewem, a ja do niego dołączyłam.
- No… pomyśl tylko. Ja? Nie. To w ogóle do mnie nie przemawia.- zaśmiałam się ciepło i utkwiłam wzrok w potężny głaz oddalony o kilka metrów.
- Przesadzasz.- uśmiechnął się.- Spójrz na mnie i Shinę. Kiedyś nawet bym nie pomyślał, że będę taki szczęśliwy.
- Taaak.- stłumiłam śmiech.- Znowu wchodzimy na temat Shiny?
- A czemu nie?- uśmiechnął się zachęcająco.
- Chyba będę musiała ją poznać. Może chodźmy już, zaczyna się robić ciemno, a ja jestem trochę zmęczona.
(Mack? Dokończysz?)

Od Alaski - C.D Amary

 - Pomożemy ci...Prawda? - tutaj spojrzałam na Rae, która przytaknęła - Wiem jak się czujesz. Ja też kiedyś straciłam rodzinę...Pomogę ci bez względu na wszystko. Tylko obiecaj mi, że już nie będziesz się smucić, dobra?
Amara spojzała na mnie z wdzięcznością. Ja naprawdę chciałam jej pomóc. Nie będę popełnać błędów z przeszłości, co to, to nie...Muszę się wziąć w garść. Tak zrobię, po prostu będę działać a nie zastanawiać się. No, to teraz trzeba sprawdzić, jak czuje się Raven.
<Brygado?>

Od Mack'a-C.D Jessici:

-Tak...-powiedziałem rozmarzonym głosem.-A ty? Masz partnera?
<Jessica? Sorry że tylko tyle>

Od Amary-C.D Alaski:

-Ja... ja...-wybełkotałam-Ariana...-i znów zaczęłam szlochać.
-Ariana? Jaka Ariana?-spytała Alaska, zdziwiona, ale i coraz bardziej zaciekawiona.
-Moja siostra! Ona... ona zaginęła wiele lat temu...
-Zaginęła...?
Spojrzałam na nią z błaganiem. Czy naprawdę muszę opowiadać tę historię...? Samo wspomnienie działało na mnie okropnie. Ale trudno. Jak trzeba, to trzeba.
Otarłam łapą łzy i odetchnęłam głęboko. Weź się w garść, Amara.
-To było gdy ja i Ariana byłyśmy jeszcze szczeniakami.-zaczęłam-Miałyśmy prawie rok, nie więcej. Ona była troszkę młodsza, ale nie dużo. Zawsze przewyższała mnie pod względem urody. Ale nie była zarozumiałą i głupiutką wilczycą, co to, to nie! Choć była nieśmiała, i raczej nie lubiła ryzyka. Często gdy ja podejmowałam wyzwanie, dla zabawy, z nudów czy potrzeby, ona wolała uważać. To nie oznaka tchórzostwa, raczej roztropności. W przeciwieństwie do mnie Ariana nie miała skrzydeł. Poza tym ona i tak wolała mieć grunt pod nogami. Kochałyśmy się jak... jak siostry. Ona była dla mnie wszystkim, ja dla niej też. Po prostu była moją przyjaciółką, rodziną... zwierzałam jej wszystkie sekrety. Ale pewnego dnia...-tu zamilkłam nagle. Zaraz jednak dokończyłam-Pewnego dnia nasze tereny zaatakowało stado wilkołaków. Byli niepohamowani, żądni krwi. Moi rodzice nie poddawali się bez walki. Ja i Ariana ukryłyśmy się. Ale napastnicy podpalili las. Ogień był wszędzie. Tata został zabity, mama uciekła do lasu gdzie postradała zmysły...-patrząc na jej przerażone spojrzenie, powiedziałam-Tak, właśnie do tego lasu. Ja i moja siostra próbowałyśmy uciekać. Ale złapali ją. Chciałam pomóc ale ją zabrali.-łza zakręciła mi się w oku-Bałam się o nią. Bałam się o nią przez lata. Ale wiem że żyje. Bo... bo ona wysłała mi wiadomość. Pewnego dnia podleciał do mnie gołąb i zostawił mi kawałek kory, gdzie było wydrapane pazurem: "Żyję". Nic więcej. Ale wiem że to ona. To ona.
Alaska i Rae patrzyły na mnie z szeroko otwartymi oczami. Nagle coś pojęłam.
-Słuchajcie.-powiedziałam-Ja muszę ją znaleźć. Muszę ją odszukać. Ja... nie wiem ile to będzie trwać ale... ja muszę...

<Alaska? Rae?>

Od Ravena - C.D Shiny

 - Ruchome piaski!- krzyknąłem
 - Co?! Jak się ztąd wydostaniemy?! - spytała z przerażeniem Shina
 - Nie wiem! Myślę!
Zanurzaliśmy się coraz głębiej i głębiej. Piasek sięgał mi już do brzucha. Nagle usłyszałem piski i łomoty. "Iglo" pomyślałem uradowany i krzyknąłem do Shiny:
 - Złap się tego co poda ci Eagel
 - Kto?!
 - Eagel, mój przyjaciel, orzeł!
 Orzeł przyleciał z długim, grubym i mocnym badylem. Shina przez chwilę się zawahała, ale po chwili już trzymała kij zębami. Z Pomocą Eagla, poruszając łapami, wyszła na brzeg. Ptak podleciał do mnie. Chwyciłem mocno kij i próbowałem machać skrzydłami. Marnie mi to wyszło, ale w końcu wyszedłem na twardy grunt.
 - Dzięki - powiedziała zasapana Shi zarówno do mnie jak i do orła
 - Nie ma za co - odparłem za nas dwóch
Już chciałem się ponownie odezwać, gdy usłyszałem jakiś niepokojący dzwięk.
 - Słyszysz...Słyszysz to? - zapytałem
 - Co? - odparła ze zdziwieniem Shina
 - To mi brzmi jak...
Nie dokończyłem bo z za krzaków wyskoczyły trzy obce nam wilki. Były czarne jak smoła, a oczy świeciły im czerwonym blaskiem. Jeden z nich skoczył na Shinę. Zasłoniłem ją ciałem. Uderzenie w skrzydło było bolesne.Umadłem, a kolejny wilk ugryzł mnie w kark, Shina skoczyła na potwora i zabiła go. Zaczęło robić mi się czarno przed oczami i zemdlałem...

***

Obudziłem się okrążony przze Rae, Alaskę, Amarę i Shinę. Otoczony przez wilczyce - nie mam nic przeciwko! Uśmiechnąłem się pod nosem

 - Wraca do zdrowia - powiedziała Rae

Shinie wytraźnie ulżyło. Ma partnera. Nie, że jest brzydka, czy coś, oczywiście rozumiem, że mogła się martwić, ale tak chyba nie wypada. Poza tym mnie podoba się Jessica.

 - Co się stało? - spytałem

 - Kiedy zemdlałeś udało mi się pokonać tego wilka, a reszta uciekła. Wtedy pojawiła się Alaska, która zaprowadziła nas do Rae i Amary. Ty byłeś nieprzytomny. Nie dziwię ci się. Masz pogruchotane skzydło i ciężką ranę na karku. Nie wiem jak udało ci się przeżyc - opowiedziała Shina

 - Dzięki - powiedziałem.

Spróbowałem ruszyć szyją. Strasznie bolała.

 - chyba musimy tu zostać ze dwa dnia, aż wydobrzejesz - powiedziała Rae

<Kompanio?>

Od Tiary

Ale tutaj jest nudno. Nic się nie dzieje. To znaczy dzieje się, na przykład ta wyprawa do Czarnego Lasu, na którą poszła nasza mama. Oczywiście takim wilczkom jak ja nie można nigdzie chodzić, ani robić czegoś ciekawego. Rozumiem, że jestem jeszcze mała, ale przecież chyba młode wilczki mogą coś robić, no nie? Chyba jednak nie, bo nikt mi nie pozwolił iść na tą wyprawę a zwłaszcza mama. Tak, tak, martwi się i w ogóle, ale jak dla mnie to ona jest przewrażliwiona na naszym punkcie. Normalnie ma jakiegoś bzika. Taty w ogóle nie ma. Pewnego dnia sobie poszedł i jak na razie nie wrócił. Więc wychowuje nas mama. Chciałabym zobaczyć naszego tatę, ale jak pytam mamy gdzie jest to zawsze robi się smutna i szybko zmienia temat. Mam wrażenie, że on już nie przyjdzie. Trochę mi przykro, ale ja go w sumie nawet nie widziałam, więc dlaczego mam się smucić. Bo odeszła osoba której nawet nie znałam? W każdym razie nie pytam o to mamy, żeby nie robić jej przykrości. Jednak tak czy siak chciałbym coś tutaj porobić. Choćby się czegoś nauczyć. W końcu młode wilki nie umieją np.: polować. Czy jest tu ktoś kto może mnie tego nauczyć?
<Dokończy ktoś?>

Od Jessici-C.D Mack'a:

Przechadzałam się bez celu po terytorium watahy. Wyprawa pewnie już się rozpoczęła. Musiałam odmówić. Obiecałam ojcu, że nie będę narażała się bez powodu. Spuściłam głowę i biłam się ze swoimi myślami. Oni pewnie świetnie się tam bawili. Było tak pusto, że nie miałam z kim porozmawiać. Zostałam sama ze sobą. I nagle mimowolnie z mojego gardła wydarł się wrzask.
- Chciałeś żebym dostała zawału?- warknęłam w stronę wilka.
- Spokojnie. Nic nie chciałem.- zachichotał.
- I co w tym śmiesznego?
- Och przestań. Ciesz się życiem! Dookoła jest tak pięknie! Jestem Mack.
- Jessica, ale mów mi Jess.
- Przejdziemy się?- uśmiechnął się szeroko.
- A mam jakiś wybór?- odwzajemniłam uśmiech.
- Tak. Możesz to zostać i użalać się nad sobą.
- No to chodźmy.
Rozmawialiśmy o tym co było. Co nam się przytrafiło. Właściwie ja o tym mówiłam. Chyba zdążył zauważyć, że gaduła ze mnie. Kiedy on czasami się odzywał mówił o „Pannie-Najpiękniejszej-i-Najmądrzejszej-Na-Całym-Świecie Shinie” i o niebezpieczeństwie, jakie stanowi cała ta wyprawa. Właściwie mówił głównie o wilczycy. Byli tacy słodcy. Ewidentnie bardzo ją kochał. Uśmiechnęłam się sama do siebie słysząc, że zaczyna znowu o niej nawijać.
- Boisz się o nią.- stwierdziłam kiedy przechodziliśmy obok jakiegoś wielkiego drzewa.
- To chyba oczywiste. Ale wiem, że to silna, odważna wilczyca i poradzi sobie w każdej sytuacji.
- Uau. Pani idealna.- zachichotałam.
- Jak dla mnie.- wyszczerzył zęby.
- To dobrze, że tak się dogadujecie. Tak dobrze…
(Mack, dokończysz?)